Rozdział 32 - Pogromca

Veingard wyrywał się, miotał, gryzł i uderzał na oślep.
Udało mu się na moment ogłuszyć Amadeusza i zadać kilka celnych ciosów pozostałym Austriakom, ale ci byli silniejsi. Początkowo byli zdumieni, że ktoś tak drobnej budowy jak Skrett może mieć w sobie tyle siły. Szybko jednak pokonali pierwszy szok i zaczęli wykorzystywać swoją przewagę liczebną.
I kiedy już młody Norweg stracił wszelką nadzieję na uwolnienie się z opresji, wydarzyło się coś, co diametralnie zmieniło przebieg sytuacji...
***
- Kto tam? - spytał drżącym głosem Milka.
Nikt nie odpowiedział, za to drzwi otwarły się na oścież i do środka, zataczając się, weszli Tum i Burdal.
- Yjże! - ryknął Burdal. - Co sie patrzy, jakby Veingarda na podium zobaczył?
- B-bu... B-bu... B-Burdal? - wystękał Kopytkoski. Blady był jak płótno.
- Nie, kurde, twoja stara - odparł Burdal, a Tum wybuchnął śmiechem.
- Hahaha! Ale pan ma minę!
- C-co... J-jak... - jąkał się trener.
***
Poirot, Lojc i Abendstern uciekali w popłochu.
Wszyscy trzej byli solidnie poobijani. A to dlatego, że jakiś tajemniczy osobnik w kominiarce przerwał im znęcanie się nad Skrettem.
Veingard spojrzał na swojego wybawcę.
- Dziękuję - szepnął.
Tajemniczy ktoś położył mu rękę na ramieniu.
- Sygurd? To ty? - wyjąkał Veingard.
Osobnik w kominiarce nie odpowiedział, a odwrócił się i po chwili zniknął w ciemności.
***
- A więc nie zginąłeś? - spytał Milka.
- Nie, jak Boga kocham! - odparł Burdal, bijąc się w pierś.
- Ale ty jesteś ateistą - wtrącił Tum.
- Sam se jesteś - odpowiedział Burdal obrażonym tonem. - Sie przezywał bedzie.
***
Tymczasem Kent i Johannes siedzieli sami w pokoju.
Gaygnes jednocześnie kochał takie sytuacje i nienawidził ich.
Bał się, że coś się wyda.
Że Remsen go nie zrozumie.
A może jednak spróbować?
Kent odchrząknął.
- Jo...
- Kenny... - powiedział Johannes w tym samym momencie.
- Mów pierwszy.
- Nie, ty pierwszy.
- Ale ja już zapomniałem, co chciałem powiedzieć - skłamał Gaygnes.
"Nie teraz. Jeszcze nie..." - pomyślał.
***
Następnego dnia skoczkowie udali się do Einsydel na kolejne zawody.
Słońce przypiekało, Veingard kierował autobusem, a pozostali śpiewali wesoło. Ber, za pieniądze wygrane w kolekturze, kupił zapas alkoholu, który Norwegowie zamierzali spożytkować później. Johannes drzemał z głową opartą na ramieniu wniebowziętego tym faktem Kenta. Panowała wręcz sielankowa atmosfera.
W pewnym momencie zadzwonił telefon Skretta. Skoczek zahamował na szlag (czytał kiedyś, że prowadząc, nie wolno rozmawiać przez komórkę i należy wpierw zatrzymać samochód).
- Zwariowałeś? - wykrzyknął Tum, który podczas nagłego hamowania przeleciał przez pół długości autokaru.
- Powiem Ruahowi! - odparł oburzony Veingard. - O, właśnie dzwoni.
W autobusie momentalnie zapadła głęboka, kompletna cisza.
- Halo?
Wszyscy wstrzymali oddech.